Дневникот на една АЛИСА

Знае таа, не е така лесно.  Патот до него долг и тесен ѝ е.  Мачно ѝ е, во гради ја стега, гори.  Но не се предава, пусто кога сакаш,  сакаш иако боли!   Знае таа, не попушта стега заби,  ама не и да моли.  Знае таа, за љубов не се моли.  Сака таа, ама ајде сакај сам.  Не ја бива ни срце едно, ни еден ум,  ни тело едно.  Знае таа, нема друго чаре.  Ќе пушти чекор, ама назад.  Знае таа, тешко му е нему многу,  па и не е лесно да разбереш срце женско.  Знае таа, ова не е тоа што ѝ треба.  Не е толку силно, ни толку сјајно.  Знае таа, а го сака силно како дете мало.  Го сака дење, а го љуби само ноќе, на сон! 

Зборувај ми за љубов.  Кажи ми дека ме сакаш. Зборувај ми за среќа.  Кажи ми дека јас сум твојата. Зборувај ми тивко.  За да чујам само јас. Зборувај ми за радост.  Кажи ми да ти погледнам во очите. Зборувај ми за нас. Додека ме држиш за рака. Зборувај ми што и да е, само зборувај ми. Зборувај ми за тага.  Додека ја веднам главата. Зборувај ми за лага. Додека ја веднеш главата. Зборувај ми за болка.  Додека ги кријам солзите. Зборувај ми тивко.  За да чујам само јас. Зборувај ми за нас.  Додека ти ја пуштам раката. Зборувај ми што и да е, само зборувај ми. Зборувај ми сешто па макар не кажал ништо. Зборувај ми само колку да ја прекинеш тишината. Зборувај ми додека заспијам.  И кога ќе се разбудам. Зборувај ми што и да е, само зборувај ми. Зборувај ми тивко.  За да чујам само јас.

Ако не ти кажев, ќе знаеше ли? Ако не те прашав, ќе ми кажеше ли? Ако молчев, ќе прозбореше ли барем ти? Ако знаев, ќе признаеше ли?  Ако зборував, ќе молчеше ли ти? Ако не брзав, ќе ме стасаше ли? Ако ти верував, ќе ми простеше ли? Ако не те сакав, зар ќе ме сакаше ти? Ако те изневерев јас, ќе ми простеше ти? Ако не ти простев, ќе постоеше ли?

И се'  да ми дадеш јас ништо ќе немам.  И светот пред нозе да ми го ставиш нема да го видам.  И една цела градина со цвеќе да ми засадиш,  ни еден цвет нема да помирисам. И цело небо со соѕвездија бескрај да ми нудиш,  ни една ѕвезда не ќе посакам да имам.  И сите реки да ги впрегнеш накај мене да течат,  ни педа кожа нема да намокрам  ни капка вода нема да се напијам.  И сите птици да ги собереш во јато  д а испеат љубовна песна,  ни глава ќе кренам  да видам  ни ќе ги слушнам.  Можеш и по жица да одиш,  и на глава да стоиш,  и од милион наназад да броиш,  на лицево ни восхит ни насмевка  нема да му скроиш.    И да ми купиш прстен златен,  постела од свила и сатен,  дворец бел,  ништо нема да сакам ни на еден ден.  И да го натераш сонцето на една вечер да не зајде,  јас ќе затворам очи, ќе го покријам лицето, ќе нема фајде. Не кажувај, не прашувај ништо.  Ќе замижам, ќе молчам.  Ништо не сакам, освен едно.  Ќе можеш ли?  Времето да г

Ако ти кажам дека пишувам, а не ги познавам буквите, ќе ми веруваш ли? Ако ти кажам дека не знам каде е крајот па и почетокот на светот, ќе ми веруваш ли? Ако ти кажам дека живеам кај што не живеам и не живеам кај што живеам или можеби воопшто и не живеам, ќе ми веруваш ли? Ако ти кажам дека мојата куќа е  без прозорци и врати без кваки, ќе ми веруваш ли? Ако ти кажам дека цел живот сонувам, а ниедна ноќ не спијам, ќе ми веруваш ли? Ако ти кажам дека имам адреса, а не знам кој ми е бројот, ќе ми веруваш ли? Ако ти кажам дека цел живот пеам, а ниту една нота не научив, ќе ми веруваш ли? Ако ти кажам дека во животот сѐ видов, а цел мој живот слепа сум, ќе ми веруваш ли? Ако ти кажам дека цел мој живот зборував,  а ништо не кажав, ќе ми веруваш ли? Ако ти кажам дека за љубов живеам, а цел живот без неа сум, ќе ми веруваш ли? Ако ми поверуваш, ќе ме љубиш ли и тогаш?

Твојата раκа оκолу мојата снага.  Ме притисκа, ме стега.  Ме обвитκала,  не пушта ме држи цврсто.  Ме припила до тебе,  се намерачила на мене.  Ме притисκа в ќош,  се втурнала во мене.  Лицето твое до моето,  се вцрвило од возбуда,  од желба и страст.  Ми дишеш во вратот κаκо  разјарен лав вρз лавица.  Ρаκата твоја ме стега се посилно,  телото твое се поблизу до моето.  Ти ја осеќам машκоста,  κаκо κамен ладен сκриен во пустина. Ρаκата твоја ме стега,  κаκо суво ливче  се ронам  под твоето тело. Се посилно ме притисκаш,  се повеќе се припиваш до мене.  Влегуваш без да тропаш.  Κаκо јунаκ после битκа  гладен и жеден.  Κаκо на тацна грозје,  зрно по зрно ме грицκаш.  Κаκо вино црвено до дното  во еден здив ме пиеш.  Твоето тело до моето чиниш κаκо едно.  А срцата чуκаат во ритам.  Се побрзо и побрзо,  ни глас веќе немам,  и  последниот здив ми го зема.  Не ме стега повеќе твојата раκа,  не притисκа твоето тело.  Само

Јас те љубам живот цел. Ама дење саκам а ноќе плачам. Аκо не ме љубиш баρем пола κолκу јас, аκо не ме саκаш баρем малκу од она многу тебе што те саκам јас.  Аκо само еден збоρ што збоρиш ти е лага, аκо само малκу вина имаш за оваа моја тага. Аκо маκаρ едно што ветуваш не е таκа, аκо има и една пρичинa  да ми биде маκа. Аκо тоа што саκам не е вρедно, аκо тоа што ти нудам само љубов баρем еднаш ти било бедно. Аκо тоа што ти посветив живот цел, не е доволно од твојот да имам баρем дел. Аκо ништо не е доволно ни мојава душа ни тело, ни тоа што те саκам со сρце цело. Аκо ништо нема смисла, аκо си ме изневеρил и само со една мисла. Ништо не вели  ако  љубовта моја си ја  изневеρил. Само молчи и замини. Оти аκо моиве очи видат,  засеκогаш ќе  замижат.

Те сакам еден живот цел. Те сакам втора пролет,  втора есен, две лета и еве веќе зима трета. Те сакам две ноќи,  една студена и тивка,  друга бурна и топла.  Те сакам две утра,  еднo  романтично,  долго и  слатко,  друго  налутено,  осамено  и кратко,  Те сакам денес,  те сакав вчера,  неќни и лани. 

Ќе ми речеш, ете дека и моето и твоето едно небо е. Ќе ми речеш па и воздухот што го дишеме истиот е.  Ќе ми речеш, и дождот врз неа што капки лее, тој истиот е.  Ќе речеш ноќта и за двајцата иста е. Ќе ти речам, не. Воздухот тежок ми е да го дишам без тебе. И земјата што ја газам црна ми е,  а чекорот бавен ми е без тебе. А дождот остар и студен,  како игли ми го боде срцево,  како лавина ми ја мрзне душата, кога сум без тебе. А ноќта долга, што е таа без тебе?  Ќе ти речам, не! 

Ќе ме љубиш ли искрено?  Безрезервно и безусловно? Без двоумење и колебање? Без пишманење? Без тронка грижа, вина и страв? Ќе ме љубиш ли без разум? Ќе ме љубиш ли така,  та да посакам  светот пред нозе би ми го ставил? Ќе ме љубиш ли лудо? Ќе ме љубиш ли толку верно, што би можел со денови и ноќи  да ме гледаш в очи без срам? Ќе ме љубиш ли така? Така, како што те љубам јас.. 

Неуморна болка не стивнува.. удира, удира каде најмногу боли.. во срцево.. не умее тоа да се бори,  не научи како. Научи да сака, но не и да се бори. И боли ли боли... Дојде како дожд среде лето,  исчисти рани да не боли,  освежи душа да не горчи,  отвори срце да не молчи. Зачука, и отворив. Влезе  седна, рече само да одмори. Пресреќна веднаш ја помолив,  се' што сака веднаш ја понудив. Нежности цела ја опсипав,  со тело, срце и стоплував.  Принуди срце со дамари,  да љуби без да заборави. Таман лисја раззеленив,  со спокој душа исполнив и надеж нова осетив,  замина без да се поздрави. Остави ноќи и ладови,  утра без сонце на прозори,  денови полни јадови.  Се пустев и штурев да верувам,  да простам, да молчам, заборавам.  Ја барав, ја молев, преколнував. Застана, поглед наведна,  постоја, помолче, се сврте и неповрат замина. Кој ли кажа дека љубовта е вечна? 

Дали си привид или сон? И од кое небо си, штом над глава носиш ореол. Човек си или Бог?  Ме слушна ли што во сон зборев, па ми подаде рака и на срцево му дошепна, па почна да сака. Ме гледаше со очи мили,  весели, а сепак диви. Ти подадов рака, срце ми зема. При зборови останав нема. Штом ме допре се отвори небо цело, нема темнина, се' беше бело. Љубовта покорно се поклони пред мене, и ми подари семе. Ти посадив радост и страст. Радост во очите, страст на усните. Ти си како дожд среде лето,  како насмеано дете.  Ти си и затишје и бура, и ден и ноќ, и понизност и моќ. Ти си како ретка птица, како облак син и зрно си и џин. И море си и капка, ти си и награда и казна.  Ти си и земја црна и бистра вода,  и затвор си и слобода. Ти си и болка и лек,  и секунда си и цел еден век.  

Ме знаеш ти.. ме познаваш..   Кога прв пат ни се сретнаа погледите, го виде одразот на твоето лице во моите очи. Лице уморно, во истовреме и храбро и тажно.  Лице на човек џин, но со душа од кашмир.  Ме знаеш ти.. ме познаваш.. Го знаеш моето тело..  секој сантиметар  од меката недопрена кожа. Ти го дадов за да ја распостелеш  душата врз него.. да ја измиеш од 'рѓата.  Да ја постелеш секоја среќа  и секоја болка..  секоја капка пот.  Ме знаеш ти.. ме познаваш..    Го знаеш моето насмеано лице,  моите очи кои сјаат во ноќта..  моите гради..  таму често ја навалуваш главата  криејќи го твоето загрижено лице. Ме знаеш ти.. ме познаваш..    Ги знаеш моите усни ..  треперат кога ги бакнуваш..  со секоја нивна воздишка  ја забораваш секоја несреќна минута.  Ми ги знаеш рацете, ја прават најискрената и најтопла прегратка на цел свет..  знаеш ти.. само таму си сигурен, само таму е чисто!   Ме знаеш ти.. ми го знаеш телото,  ама ми ја зна

Кога ќе засака срце едно ем мало, ем бедно се надева пусто, се бори вредно. Чекорот му е тежок и бавен,  знае тоа, долг и трнлив, патот  не ќе да е рамен.  Но не попушта, држи тегне и дење и ноќе, ни око да склопи да легне. Се чува, се штити да не пушти солзи нови, се стега пусто да не го боли. Нема ништо, а за љубов сѐ ќе даде! Ќе чека долго, долго. И вера и име и живот ќе даде. Ќе љуби силно и дење и ноќе, и делник и празник. Ќе направи сѐ, и можно и не! Ќе сака како лудо,  од три на триста, ќе направи да трае секое чудо! Ќе се бори, ќе се надева ќе чека,  ќе простува и кога боли.  Само едно никогаш,  никогаш нема да моли!  Оти знае тоа, за љубов не се моли.

Ех.. што би дала јас да те љубам со денови. Ех.. да те љубам една цела ноќ..  да ти ги дадам усниве, на нив жар да ставиш. Да те љубам, та од љубов да изгориш,  за воздишка да молиш.  Ех.. со усниве мои печат да ставам,  на лицето да пишува, од срцето да шепоти..  дека МОЈ си само!  Ех.. што би дала јас ноќта рај да ти ја претворам.  Ти бог, а јас твоја божица на љубовта. Ех.. да ти ги дадам рацеве,  да ги префрлиш околу тебе, та да ми се чини  светот цел пред мене е.  Ех.. да ти ги дадам градиве мои бели, па да ја навалиш главата и да го чуеш срцево,  што сал за тебе ми зборува!  Ех.. тука на срцево да потонеш во копнеж,  да ме љубиш со сласт, да изгориш од страст!  Ех.. да си ти гладен воин,   а моето тело трпеза богата,  како вино да ме налиеш,  до последната капка да ме испиеш.  Ех.. што би дала јас на градиве  да ја дочекаш зората..  на рацеве да ми одмараш,  телото мое да ти биде и легло и покривка.  Сонцето да изгрева, а јас

Што е љубовта? Дали е кога некој ќе ти нацрта црвено срце,  и ќе ти го подаде тајно? -Не е! Ми велеше тетка ми. -Јас го сакам мојот човек и без да ми црта срце. Баба ми за нив велеше дека во очите им се гледа љубовта. Често ги загледував и не можев да ја видам. Тие се смееја... -Не е таму , тука е... покажуваше на градите..  - Тука ме гори, се потиш.. лицето ти сјае,  од очите ти светкаат искри..  Сега често се гледам во огледало.

Еј љубов.. еј Ти љубов. Ти, на кој додека му зборувам, телото ми трепери.. усните ми горат за бакнеж. Еј Ти, љубов моја најголема, Ти од кој сон немам кога не те гледам. Еј ти љубов моја чиста, од која срцето ми бие како лудо, како да сака да излезе и да се пресели во твоите раце.. та на глас да ти каже ТЕ САКАМ! Еј Ти, крадецу на моите мисли. Ти есенски дожду.. исчисти душа да не горчи, отвори срце да не молчи. Ти, сону мој недосонуван. Ти, принцу мој на бел коњ. Ти и Јас, кренати едра среде бура и ветар. Ти и Јас, уморно сонце зад облаци темни. Ти и Јас, две тела, а душа една. Ти и Јас, Јин и Јанг.

Ранава што Ти ми ја отвори, не се лечи така лесно, саде убави зборови. Ранава што Ти ми ја отвори, бездна.. ладна и темна. Ранава што Ти ми ја отвори, пуста да е.. боли ли боли, не мине, ден за ден.. парче по парче од душава ми кине. Ранава што Ти ми ја отвори.. дупка црна удолу длабоко, угоре високо, та чмае везден. Ранава што Ти ми ја отвори, како 100 камшици по кревко тело.. гледаш само темно и црно,  а никаде светло.. бело. Ранава што Ти ми ја отвори, душава ми ја разболи.. со ладни раце валкани ја стегна.. ја удави! Ранава што Ти ми ја отвори, поле пиреј и трње ми посади.. везден корни го, со нокти греби.. копај го, нејќе пусто корења пуштило! Ранава што Ти ми ја отвори, и умот и телово ми го зароби. И дење и ноќе, ни вода ни леб, како патник сам, ем глув ем слеп. Ранава што Ти ми ја отвори, се породи! И вчера и денес.. и утре нов род ја чека. Оти место лек, сол ја храниш. Ранава што Ти ми ја отвори, никогаш, никој и ништ