Дневникот на една АЛИСА

Чашата не се прелева од водата што се насобрала во неа. Последната капка ја прелева чашата. Колку и да е мала и безначајна, доволна е. Премалку а премногу... 

Во неделата бев малку на гости, еднодневна екскурзија да кажам, освен што не си купував грицки, сокчиња и слични глупости за по пат кои вообичаено ги купувавме кога одевме на екскурзии кои траеја неколку часa а ние нормално сме си купиле  јадење за цела недела. Мислам немој случајно тој што ќе седи до тебе или онаа Тања од седмо б да има некоја кроасана повеќе. Туку да се вратам на муабетот да не забегам многу од темата. И така си помина денот, најадена напиена, кафе и муабет и си дојде време да си одам. Стасав на автобуската си седнав во автобус и тргнавме. Баш екскурзија (само шо не ја пеевме -шофере, шофере дај мало... хаха) автобусот крца, некои се смеат, некои сакаат да спијат па ти маваат убиствени и прекорувачки погледи да заќутиш. Мене малку досадно, малку повеќе , не е многу возење, час до час и половина со оглед дека врнеше беше влажно па автобусот си везеше ( пр. везе гоблен) по автопат ама што да правам. Се трудев да не заспијам, иако кога и да се возам кога патувам некаде,

Постојано врвица која не ја знае својата цел и се наога ни на небо ни на земја. Неуморно врви борејќи се постојано со безмилосните ветришта кои како молскавични шлаканици удираат по лицето. Продолжуваш само напред и се наоѓаш на врвот од дното. И паѓаш. Но за момент стануваш, ги тресеш колениците, ја бришеш земјата од лицето и со солзи во очите продолжуваш кон врвот. И се со некоја цел со некое скриено значење кое и ние самите не го знаеме. Но едно знаеме. Имаме доверено мисија која мора да ја исполниме, и баш затоа сме сега и тука. Но ако е ова мојата мисија, јас многу сум скршнала од патот. Ако оваа горка борба за живот е мојата мисија тогаш  јас сум последна во оваа врвица. А нешто што најмалку сакав е да сум само бројка. Зачудена истрчав во Големата градина, а таму само едно мало ќошенце е мое. Мало , мало ама само мое. Седнав на коленици и почнав да копам. Ја риев земјата со рацете, со нокти гребев се побрзо и побрзо. За момент застанав и помислив. Но што барам јас? Дали среќата