Дневникот на една АЛИСА

Потоната во сопствените мисли заборавив дека ставив вода за чај. Водата веќе вриеше, чајникот свиреше, а моите мисли се средуваа полека. Ја тргнав водата од оган и за миг подзастанав. Каков чај да ставам? Вчера ги ставив последните цветови липов чај. Чај од лушпи од орев и лушпи од кромид ми е повеќе како лек за грло, сега ми треба чај да си ја стоплам душата. Планинскиот одамна заврши, ванила и јагода ми звучеше премногу оптимистички. Го отворив делот во кујната каде вообичаено чувам различен чај во кесички. Чај за мирен сон, чај за добра ноќ, црн чај.. па добро има ли нешто за во попладневни часови кога си сам со своите мисли и сакаш да уживаш во тишина? Еве го! Уште една кесичка остана. Чај од мајчина душица. Ја земав кесичката и ја ставив во жешката вода. Си реков додека чајот "се направи" ќе одам да ги извадам алиштата од пералната, да ги ставам во сушарата и да наредам нова облека за перење. Кога се вратив како чекорев кон трпезаријата чувствував опоен мирис. Мирис на м

"Земи ја ти мама, јас имам многу желби. Земи една за тебе."  Ми рече мојата 4 годишна ќерка и ги стопи сите снегови во мене додека усните ги развлече во нејзината препознатлива милион долари насмевка. Па срамежливо ме праша, плачеш мама? Од среќа плачеш? Да! Од среќа мила моја. Затоа што пред мене гледам едно дете кое чекори на прав пат. Дете кое знае да направи разлика што е добро, а што лошо. Дете кое знае да препознае тага и да понуди утеха, да препознае среќа и да се радува. Дете кое слушало сé што сум зборувала и гледало сé што сум правела. Пред мене гледам дете кое знае да дели и умее да дава. Дете кое е полно со емоции и емпатија за другите. Пред мене гледам едно неверојатно интелигентно дете кое ме восхитува со својата остроумност, со својот слободен дух, со својот цврст карактер, со својата весела природа и исклучителна генијалност. Затоа што пред мене гледам дете кое е благодарно и свесно за тоа што го има.  Кога паднатата трепка од нејзините најубави на свет очиња