Дете мое, не е тоа таков рак, ќе пораснеш еден ден, ќе разбереш
Ми се смачи веќе од тебе, не сакам да слушам веќе за тебе, не сакам да те гледам. Не сакам да знам за тебе! Доста ми е од тебе! Разбираш ли? Сотри се, нека те снема, земја нека те голтне, оди си од нас. Помоќна си признавам, поголема си, понапредна си од нас луѓето, признавам сè само оди си. Прв пат за тебе слушнав уште како малечка, имав само неколку години кога ми кажуваа колку била убава баба ми. Дека на неа личам, нејзините очи, нејзината коса, нејзиниот лик. И нејзиното име. Ама не дочекала да се родам. А за тоа, ти си виновна! Слушнав: Да, преубава жена, таму почина во таа соба, беше болна од РАК! Плачев и плачев, ги гледав фотографиите и ѝ велев на тетка ми: Зошто ти не ја чуваше баба, зошто ја остави сама ракот да ја касне?! -„Ах , дете мое, не е тоа таков рак, ќе пораснеш еден ден, ќе разбереш“. Ах, зошто пораснав, зошто разбрав? Ми си смачи веќе да слушам за тебе! Секој ден, секој божји ден ти победуваш некого во туркање со рака! Секој ден ти рушиш нечиј живот