Дневникот на една АЛИСА

Јас : Ќе ме однесеш? Тој : Каде? Јас : Не знам. Не знам каде. Некаде. Само однеси ме. Ајде сега носи ме, те молам!  Тој : Добро, добро, ќе те однесам. Ама кажи ми каде? Јас : Не знам каде, ама некаде подалеку од тука. Некаде на друго место, каде светот од почеток се создава и секој живот одново се раѓа. Таму некаде. Само не тука. Ќе ме однесеш?  Тој : Во ред, ќе те однесам.  Јас : А ќе останеш со мене таму? Тој : Па.. не знам каде е тоа таму, ама се додека ти си таму, не е важно каде сум, важно е дека ќе бидам со тебе. Да, ќе останам.  

Ќе ми речеш, ете дека и моето и твоето едно небо е. Ќе ми речеш па и воздухот што го дишеме истиот е.  Ќе ми речеш, и дождот врз неа што капки лее, тој истиот е.  Ќе речеш ноќта и за двајцата иста е. Ќе ти речам, не. Воздухот тежок ми е да го дишам без тебе. И земјата што ја газам црна ми е,  а чекорот бавен ми е без тебе. А дождот остар и студен,  како игли ми го боде срцево,  како лавина ми ја мрзне душата, кога сум без тебе. А ноќта долга, што е таа без тебе?  Ќе ти речам, не! 

Таа беше сама, тивка и насмеана. Еден ден го запозна Него. И сега е сама, тивка но расплакана. 

Со месеци навечер пред спиење фрлав поглед кон еден осветлен прозорец од една висока кула на ридот од другата страна на реката. Понекогаш и со часови стоев до мојот прозорец и гледав таму. Светлината што доаѓаше од таму иако далечна ме заслепуваше, небаре самата месечина дошла на прозоров да ми биде друшка во тивката ноќ. Стоев и гледав. Само јас, месечината и осветлениот прозорец од кулата. Безброј ноќи ги поминав со помислата да сум таму.. Да можев некако да појдам,  барем  само скришум да ѕирнам. Само еднаш да можев да ја видам светлината одблизу па макар ослепела за навек. Со милни очи ја гледав месечината, со поглед ја молев да ми помогне.. но и пред да успеам да изустам и збор, таа се криеше позади некој облак црн. Се завиткуваше целата и молчеше. Не знам дали од сожалување, од прекор или срам.. Но јас не се откажував. Стоев, гледав и чекав во тишина. Бессони ноќи поминав, многу студени утра дочекав. И секоја ноќ повторно и повторно застанував до мојот прозорец и гледав таму. Се

Те сакам врнежливо. Сабајлечки. Така од ќеиф те сакам, оти ми се може, а не од досада. И вечер ќе те сакам. Па и да не врне не ми смета..

Среќа е испотени дланки кога допираш, затворени очи кога мирисаш!