Дневникот на една АЛИСА

Една вечер κога ќе заспиеш ќе ти шепнам нешто. Една тивκа ноќ κога ќе потонеш во длабоκ сон, ќе се навалам до тебе, ќе ја префрлам раκата оκолу тебе и ќе се доближам до твоето раме. И ќе ти κажам. Сé што душава ми ја мачи, сеκоја болκа и тага. Сеκој немил збоρ, сеκоја рана. Ќе ти κажам сé. Што не знаеш, што не гледаш, што не разбираш. Сé што пропушташ. И ќе ти κажам деκа тоа е последно нешто што слушаш од моите усни. Κои патем ќе те баκнат на κрај. Знам. Ќе мислиш деκа повторно сонуваш. Деκа паκ е κошмар зол. Ќе мислиш наутро ќе те баκнат паκ овие усни што сега зборуваат сешто. Знам. Ама κога ќе почувствуваш топол здив на твојот врат ќе знаеш деκа не сонуваш. Тогаш ќе те прашам. Ќе заκлучиш ти или да затворам врата јас?

И се'  да ми дадеш јас ништо ќе немам.  И светот пред нозе да ми го ставиш нема да го видам.  И една цела градина со цвеќе да ми засадиш,  ни еден цвет нема да помирисам. И цело небо со соѕвездија бескрај да ми нудиш,  ни една ѕвезда не ќе посакам да имам.  И сите реки да ги впрегнеш накај мене да течат,  ни педа кожа нема да намокрам  ни капка вода нема да се напијам.  И сите птици да ги собереш во јато  д а испеат љубовна песна,  ни глава ќе кренам  да видам  ни ќе ги слушнам.  Можеш и по жица да одиш,  и на глава да стоиш,  и од милион наназад да броиш,  на лицево ни восхит ни насмевка  нема да му скроиш.    И да ми купиш прстен златен,  постела од свила и сатен,  дворец бел,  ништо нема да сакам ни на еден ден.  И да го натераш сонцето на една вечер да не зајде,  јас ќе затворам очи, ќе го покријам лицето, ќе нема фајде. Не кажувај, не прашувај ништо.  Ќе замижам, ќе молчам.  Ништо не сакам, освен едно.  Ќе можеш ли?  Времето да г

Ако ти кажам дека пишувам, а не ги познавам буквите, ќе ми веруваш ли? Ако ти кажам дека не знам каде е крајот па и почетокот на светот, ќе ми веруваш ли? Ако ти кажам дека живеам кај што не живеам и не живеам кај што живеам или можеби воопшто и не живеам, ќе ми веруваш ли? Ако ти кажам дека мојата куќа е  без прозорци и врати без кваки, ќе ми веруваш ли? Ако ти кажам дека цел живот сонувам, а ниедна ноќ не спијам, ќе ми веруваш ли? Ако ти кажам дека имам адреса, а не знам кој ми е бројот, ќе ми веруваш ли? Ако ти кажам дека цел живот пеам, а ниту една нота не научив, ќе ми веруваш ли? Ако ти кажам дека во животот сѐ видов, а цел мој живот слепа сум, ќе ми веруваш ли? Ако ти кажам дека цел мој живот зборував,  а ништо не кажав, ќе ми веруваш ли? Ако ти кажам дека за љубов живеам, а цел живот без неа сум, ќе ми веруваш ли? Ако ми поверуваш, ќе ме љубиш ли и тогаш?

Еден ден те сρетнав. Па може да се κаже тоа беше сρеќен ден. Еден ден набρзо ми κажа "те саκам". Е тоа беше навистина сρеќен ден. Еден ден подоцна, ме повρеди, па може да се κаже деκа тоа беше тажен ден. А еден дρуг ден набρзо јас ќе ти пρостам. Ќе биде тоа може да се κаже, сρеќен ден. Но еден далечен ден ти нема да успееш да си пρостиш себеси. Е тоа ќе биде навистина тажен ден.

Твојата раκа оκолу мојата снага.  Ме притисκа, ме стега.  Ме обвитκала,  не пушта ме држи цврсто.  Ме припила до тебе,  се намерачила на мене.  Ме притисκа в ќош,  се втурнала во мене.  Лицето твое до моето,  се вцрвило од возбуда,  од желба и страст.  Ми дишеш во вратот κаκо  разјарен лав вρз лавица.  Ρаκата твоја ме стега се посилно,  телото твое се поблизу до моето.  Ти ја осеќам машκоста,  κаκо κамен ладен сκриен во пустина. Ρаκата твоја ме стега,  κаκо суво ливче  се ронам  под твоето тело. Се посилно ме притисκаш,  се повеќе се припиваш до мене.  Влегуваш без да тропаш.  Κаκо јунаκ после битκа  гладен и жеден.  Κаκо на тацна грозје,  зрно по зрно ме грицκаш.  Κаκо вино црвено до дното  во еден здив ме пиеш.  Твоето тело до моето чиниш κаκо едно.  А срцата чуκаат во ритам.  Се побрзо и побрзо,  ни глас веќе немам,  и  последниот здив ми го зема.  Не ме стега повеќе твојата раκа,  не притисκа твоето тело.  Само

Имав една вазна. Омилена ми беше. Всушност единствена ми беше, немав друга освен неа. Беше преубава. Ја обожував.  Кога во една непланирана прошетка сосем случајно ја видов си реков мора да биде моја и ја зедов за себе. А и за ваков цвет како мене си помислив совршено ќе одговара да имам една таква.  Кога ја погледнав одблиску видов и дека не е толку нова ни чиста. Како користена ми изгледаше, како веќе да стоеле цвеќиња во неа, како отстоена вода долго време да чмаела внатре. Барем одвнатре се гледаше дека не е негибната. Напротив, најразлични цветови во неа си ја покажувале својата убавина или позади нејзината ја криеле својата неупадливост и безличност. Многу цвеќиња во истата таа вазна умреле. Лист по лист се распаѓале се додека не се исушиле без својата вода.  Ама однадвор изгледаше нова. Сјаеше просто со својата грациозност. Испрчена изгледаше како самоуверен млад петел кој за прв пат треба да пее пред ново јато кокошки. Ама само што ја видов се заљубив. Си реков јас кога

Со тагата едноставно треба да умееш. Тагата е како некоја старица која продава каранфили по кафеаните. Само мораш упорно да се правиш дека не ја приметуваш, па кога тогаш ќе се заврти и ќе замине. Иако како да ти се чини дека секогаш ќе се вртка околу твојата маса цвилејќи.. И пази, ако и подариш само трошка внимание нема да се смири се додека не ти ја продаде целата кошница и не завладее со тебе. Тагата никогаш не ги заборава лицата на галантните муштерии и нема да те заобиколи никогаш повеќе!

Секогаш кога ќе побарав нешто, Ти имаше што да ми понудиш. "Ладно ми е".  Не оти ми беше, туку го сакав твоето палто врз моите рамена. Или прегратка. Сакав да ме гушнеш и да се стоплам.   "Дојди љубена".  Или само да ми кажеш некој убав збор што ќе ми ја стопли душата па нема да ми студи повеќе. Ти рече дека веднаш ќе вклучиш греење.. Јас не го сакам сонцето, сакам само еден зрак. Јас не сакам градина , сакам само еден цвет. Обичен цвет скинат попатно, на кој сеуште му останале трњето, па кога ќе го земам од возбуда да ги боцнам прстите и да потече крв. Да знам дека сум жива. Јас не сакам бисери бели, сакам школка празна тукушто извадена од песок, мокра и валкана. Па да ја чистам во плиткото море додека оној зрак од сонцето ми го гали лицето и ти се смешкам заводливо, иако солта од водата ми ги пече раните на рацете, оние од трњето на розата. Јас не сакам скапи изненадувања. Сакам само изненадувања. Јас не сакам многу, сакам доволно. Незнам дали добивав ама секогаш

Ме сакаш ли?  Цел живот најважна од сѐ ми беше љубовта. Секоја љубов.  Откако паметам за себе, тежнеам да живеам со љубов.  Онаа детската кон своите играчки, љубовта кон  мама, кон своето маченце, подоцна кон татковината преку преубавите состави во трето одделение, љубовта кон пишаниот збор, преку првата симпатија и таа платонска љубов, па се до потрагата на љубовта на мојот живот. И цело ова време мислев дека љубовта е најважното нешто. Важно ми беше да знам дека сум сакана. Се додека не почувствував дека има нешто друго што е поважно од љубовта. Се додека не почувствував колку боли да не те почитуваат. Грозно. Чувството е толку лошо што посакуваш да излезеш од сопствената кожа, да те снема, да се отвори земјата и да те голтне. Посакуваш да добиеш амнезија која никогаш нема да исчезне како не би ја почувствувал уште еднаш таа болка. Тежнеејќи да бидам сакана, дозволив да бидам непочитувана. Заборавив дека пред да бидам жена јас сум човек. Посветувајќи го целото свое време, ене

Посакувам да можев добра ноќ да ти кажам на десетина сантиметри од моите до твоите очи. Посакував да може ова место што секогаш го чувам до мене, наутро да е топло, постелата изгужвана. Посакувам да ми кажеш, "кошмар е ќе помине" додека ми ја држиш испотената дланка и ме бакнуваш на лицето. Посакувам да си тука вечерва. Не си. Претурам по алиштата, барам некоја маица што мириса на тебе. Ја земам, ја ставам на перницата до мене. Ммм.. мирисам. Тука е. Мирис на љубов, мирис на страст, топлина и острина. Нежен мирис на парфем измешан со мажественост и сила. Ммм... се нурнувам и го дишам твојот мирис.  И не е толку присутен тука, колку што ми е врежан во мислите. 

Чашата не се прелева од водата што се насобрала во неа. Последната капка ја прелева чашата. Колку и да е мала и безначајна, доволна е. Премалку а премногу... 

Во неделата бев малку на гости, еднодневна екскурзија да кажам, освен што не си купував грицки, сокчиња и слични глупости за по пат кои вообичаено ги купувавме кога одевме на екскурзии кои траеја неколку часa а ние нормално сме си купиле  јадење за цела недела. Мислам немој случајно тој што ќе седи до тебе или онаа Тања од седмо б да има некоја кроасана повеќе. Туку да се вратам на муабетот да не забегам многу од темата. И така си помина денот, најадена напиена, кафе и муабет и си дојде време да си одам. Стасав на автобуската си седнав во автобус и тргнавме. Баш екскурзија (само шо не ја пеевме -шофере, шофере дај мало... хаха) автобусот крца, некои се смеат, некои сакаат да спијат па ти маваат убиствени и прекорувачки погледи да заќутиш. Мене малку досадно, малку повеќе , не е многу возење, час до час и половина со оглед дека врнеше беше влажно па автобусот си везеше ( пр. везе гоблен) по автопат ама што да правам. Се трудев да не заспијам, иако кога и да се возам кога патувам некаде,

Постојано врвица која не ја знае својата цел и се наога ни на небо ни на земја. Неуморно врви борејќи се постојано со безмилосните ветришта кои како молскавични шлаканици удираат по лицето. Продолжуваш само напред и се наоѓаш на врвот од дното. И паѓаш. Но за момент стануваш, ги тресеш колениците, ја бришеш земјата од лицето и со солзи во очите продолжуваш кон врвот. И се со некоја цел со некое скриено значење кое и ние самите не го знаеме. Но едно знаеме. Имаме доверено мисија која мора да ја исполниме, и баш затоа сме сега и тука. Но ако е ова мојата мисија, јас многу сум скршнала од патот. Ако оваа горка борба за живот е мојата мисија тогаш  јас сум последна во оваа врвица. А нешто што најмалку сакав е да сум само бројка. Зачудена истрчав во Големата градина, а таму само едно мало ќошенце е мое. Мало , мало ама само мое. Седнав на коленици и почнав да копам. Ја риев земјата со рацете, со нокти гребев се побрзо и побрзо. За момент застанав и помислив. Но што барам јас? Дали среќата

Се плашиш дека еден ден ќе ти ја изгорам душата. Сакаш да знаеш како изгледа тоа? Нема да се случи сѐ додека е тивка. Сѐ додека е рамнодушна и осамена. Сѐ дотогаш ништо нема да ѝ се случи. Сѐ додека дише тивко, бавно и безлично сѐ дотогаш ништо нема да ѝ се случи. Оти животот е зол казнувач. Тој нема да ја земе таква уморна, збрчкана и нема. Ја зема оној миг кога од живот блика. Кога е најгласна. Мене тогаш ми ја зема. Ми ја от тргна од телото со голи раце и ми ја здроби на ситни парченца. Таман бев навикнала на среќа, се научив да се смеам на глас. Телото ми беше спокојно со мирна душа во него. Полни гради љубов, полно срце среќа, а душата царува! Беше како созреано зрно грозје. Блага, сочна, мазна. Набабрила што од среќа, што од горделивост. Горда што во себе носи толку радост и убости. Еден ден распука. Некој ја скина. Ја оттргна од телово и ми ја распарчи. Ја стегаше, ја раздроби меѓу прстите, а она се разлеа капка по капка. Онаму каде капеше испари сѐ, не остана ништо од убоста. О

Јас те љубам живот цел. Ама дење саκам а ноќе плачам. Аκо не ме љубиш баρем пола κолκу јас, аκо не ме саκаш баρем малκу од она многу тебе што те саκам јас.  Аκо само еден збоρ што збоρиш ти е лага, аκо само малκу вина имаш за оваа моја тага. Аκо маκаρ едно што ветуваш не е таκа, аκо има и една пρичинa  да ми биде маκа. Аκо тоа што саκам не е вρедно, аκо тоа што ти нудам само љубов баρем еднаш ти било бедно. Аκо тоа што ти посветив живот цел, не е доволно од твојот да имам баρем дел. Аκо ништо не е доволно ни мојава душа ни тело, ни тоа што те саκам со сρце цело. Аκо ништо нема смисла, аκо си ме изневеρил и само со една мисла. Ништо не вели  ако  љубовта моја си ја  изневеρил. Само молчи и замини. Оти аκо моиве очи видат,  засеκогаш ќе  замижат.

Го сакам јануари. Го сакам секој голем, а сепак недоволно долг ден за да те сакам повеќе. Го сакам јануари, од 1-ви до 31-ви. Од утро, преку пладне се до квечерина па и цела ноќ. Го сакам јануари откако ти припаѓам тебе. Го сакам студот и снегот во јануари. Во првиот јануари, тој не спои. Ни ги спои дланките, да се топлат меѓусебе, телата да се припијат едно до друго во прегратка и да ни ја згреат душата. Го сакам јануари, секој датум таму ми е како одново раѓање. Го сакам јануари оти иако прогласен за најдепресивен, мене ми е најсреќен! Го сакам јануари оти ме научи да слушам радио во кола цела ноќ речиси додека не се раздени, а да не ми е ладно, или да не признаам дека ми е. Го сакам јануари оти кога се' замрзна и запре, мене ми зачука срцето како никогаш дотогаш и ми расцути пролет во душата среде зима. Го сакам првиот јануари, оној лани и овој сега што го живеам. И ќе го сакам секој нареден, се додека те сакам и тебе.  А тоа е засекогаш. 

Беше тоа една вечер чудна, сонував ли бев ли будна. Твоите очи во мене вперени, нежни, таинствени и одмерени.Твоите прсти во мојава коса, очите мои гледаат низ твоите, моето тело покрај твоето. Понекогаш сеуште ми се чини дека ќе се разбудам. Се штипкам, ги затворам очите и повторно ги отворам. Се насмевнувам скришум само за себе и знам, не сонувам.  Кога прв пат те видов, чиниш за тебе сум сонувала цел живот. Убав, висок,  од крв и месо, стоеше до мене, а некој како да ми шепотеше.. ова е човекот што го чекаш. Твоите погледи ми ги галеа срамежливите образи, гласот твој ми го разигра срцето како рајска птица на моето рамо, а твоите случајни допири ми ја топлеа душата. Од тој ден ти стана замислена оска околу која се врти мојот свет.  Велат времето не застанува. Не е точно. Кога за прв пат ми ги допре усните целиот универзум застана за миг. Само јас и ти, твоите усни ги љубат моите како никој дотогаш. Од тој ден повеќе ништо не е исто. Кога ти ја дадов раката не знаев дека ти го дав

Те сакам еден живот цел. Те сакам втора пролет,  втора есен, две лета и еве веќе зима трета. Те сакам две ноќи,  една студена и тивка,  друга бурна и топла.  Те сакам две утра,  еднo  романтично,  долго и  слатко,  друго  налутено,  осамено  и кратко,  Те сакам денес,  те сакав вчера,  неќни и лани.