Дневникот на една АЛИСА

К олку сме ние себични. Колку сме само слепи и глуви. Живееме со минатото во нас, мислиме на иднината , а со тоа ја пропуштаме сегашноста. Го пропуштаме тоа што е тука присутно, го ч увствуваме, го г л едаме, го сфаќаме, го слушаме и го сакаме , но не го признаваме. Подаваме раце на бездушници, г и слушаме работите извитоперено и лажно и веруваме само во она во што мислиме дека треба и се помируваме со тоа. А остануваме неми пред надежта. Пред надежта за нов ден, за нова пролет, нова мисла, нов почеток, нова сре ќ а, нов живот. К аква иронија е животот. Не ги сфаќаме навреме работите и подоцна се каеме. Г ледаме и целиме многу далеку, а само да ја кренеме главата и погледот нема да не излаже, надежта е тука. Т ежок или лесен, краток или долг, вистински или лаж ен , животот е еден. Важно е само која улога ќе ја имаш во таа претстава и на крајот да те запомнат како личност , а не како бројка. Толку прашалници без точки. Како да се наоѓаш на врвот од дното. Стоиш потиштен, зло

Уште во сонот кога те видов знаев дека те сакам повеќе од сé на светов. Кога првпат те запознав имав толку многу да ти кажам, но не успеав ништо да изустам. Само те гледав. Можев со часови и со денови така. Толку блиску, а толку далеку. Сакав да те допрам, да те помирисам, да те држам во прегратка. Да ти кажам колку те сакам. Како минуваа деновите повеќе те сакав, на секоја наша средба се радував како мало дете. И сакав да трае и да трае. Можеше светот да запре за миг, сите реки да пресушат, сите вулкани да се разбудат, сите птици да престанат да пеат, денот во ноќ да се претвори, јас тебе ќе те гледав. Тој поглед можеше да го поматат само солзите од очиве што ми те гледаат. Има ли љубов, љубов најголема? Има ли љубов друга? Љубов од оваа посилна? Што ми дава сила планини да поместам, од пепелта да се издигнам, со ноќи да не спијам, со сиот свет да се борам, за тебе да постојам. Има ли? И кога сé ме боли, и кога надеж немам, и кога душата ми гори, јас за тебе живеам. Да те сакам, малк

Таму.. Таму кај што ноќите се студени и среде лето. Таму каде тишината е најубава, небото црно, а месечината црвена, црвена жари. Чиниш и таа гори од љубомора. Таму ѕвездите се толку близу, па само да ја кренеш раката и скоро си ги допрел со врвот на прстите. Таму бев еднаш. Но никој не знае. Таму зборовите се излишни, дланките испотени, а очите затворени. Таму воздишките пишуваат историја, секој здив засебна приказна. Таму.. Таму кај што ноќите стануваа се постудени и постудени. Таму кај што дрвјата се највисоки, а лисјата беа најжолти. Таму бев пак. И никој не знае. Таму чекориш со чекори на крадец. Времето брзо минува, а среќата се брои во мигови. Таму, на место на злосторот кога минував маска симнував. Само таму дланките се споени, како калап една со друга. Таму љубовта е насекаде. Ја вдишуваш од воздухот, ја гледаш на прозорите, ја наоѓаш помеѓу чаршавите. Таму.. Таму слушнав водата друга приказна раскажува. Жубори нова песна, поинаква, туѓа. Таму ветрот ми ги избришал чекорите. Т

3 1 - ви декември, сабота.  Погледнувам на  часовникот , нешто помалку од 11 часот. Во 11:30 имам закажано фризер и козметичар. Станувам набрзина, сецкам јаболко, банана, две парчиња мандарина, една лажица семки, некое индиско оревче, бадеми, малку јогурт и во блендер. Додека врти блендерот, ми се вртат мисли во главата. Дали ќе стасам да завршам денес сé? Ќе имам ли време за сите обврски? Фризер и козметичар, печено месо, елка од тесто и салата за вечер, пакување торби за утре..? УФ, никогаш немам време, постојано брзам некаде                                                                                               - Нели му е доста? - Аха да ,  - се сепнав. Го исклучив блендерот. Наполнив две чаши. -Повели душо. -Благодарам. Се вртам наоколу, што прво. Се истуширав со брзина на светлина та.  Се облеков, косата ја собрав лошо, и онака ќе одам на фризер. Се сетив на алиштата од машината. Ги редам алиштата на сушара. Едно парче облека, една голтка смуди. Правам тостови. Време е да и

Сакам да заборавам некои работи. Или кога подобро ќе размислам сакам да заборавам многу работи. Едно чудо. Како еден куп од стар мебел што стои во дворот и чека да биде фрлен на некој отпад засекогаш. Сакам сé да заборавам. Да добијам амнезија, да гледам, а да не видам. Да слушам, а да не чујам. Да сум тука, а да ме нема. Да бидам, а да не сум. Сакам да заборавам како се викам, па кога ќе ме прашаат да кажам Петра. Или Катја. Не, можеби Симона. Кое и да е, само не моето. Здраво, јас сум Симона! Да, сакам да  заборавам сé што било, и што требало да биде, а не е. За да не жалам оти не биднало. Да не ми е тешко на душава оти така било пишано. Сакам да заборавам сé. Да ме застанеш да ми се насмевнеш, да можам да те одминам. Оти нели не те познавам. Сум те заборавила. Да ме прашаат те боли ли уште? Да не знам што, та да ги гледам чудно, луѓево што зборат. Да ми речеш, се сеќавам ли. Та како да се сеќавам кога не знам што збориш човек. Сакам да заборавам, дека си беше еднаш, сакам да мислам

Не е важно колку лошо ви започнал денот. Не е важно ни ако целиот ден ви се чинел вечност. И цел ден ви било мачно. Не е важно колку негативни луѓе ви го попречиле патот. И колку лоши зборови зад вашето рамо слушнавте. Колку валкани раце поздравивте. Ништо не е важно, ако на крајот на денот, една чиста рака ви отвори врата. И со топол збор ве погали по вашето рамо. Па посакате мигот да трае вечност. Не е важно како ви започнал денот. Важно е како ќе ви заврши. Нели делото, крајот го краси?

Животот е помалку горчлив, ретко благ. Еден ден сонце, друг ден мраз. Понекогаш, ти се чини сите бродови потонале,  сите возови поминале, улиците тесни ќорсокак. Тогаш погледни покрај себе. Ако имаш некој до тебе, насмевни се, пружи ја раката и стегни цврсто. Замижи, вдиши длабоко и отвори ги очите. Тие очи пред тебе, се сé што ти треба. Ја слушаш сирената, тоа е нов брод што се закотвува. Тропкаат шините во далечината. Продолжи по истата улица. И стегни уште повеќе. Со секој чекор се топи мразот под тебе. Сонцето свети на хоризонтот. Подели ја последната коцка чоколадо. Загризи и не се врти назад. Животот е тоа.