Дневникот на една АЛИСА

Таму.. Таму кај што ноќите се студени и среде лето. Таму каде тишината е најубава, небото црно, а месечината црвена, црвена жари. Чиниш и таа гори од љубомора. Таму ѕвездите се толку близу, па само да ја кренеш раката и скоро си ги допрел со врвот на прстите. Таму бев еднаш. Но никој не знае. Таму зборовите се излишни, дланките испотени, а очите затворени. Таму воздишките пишуваат историја, секој здив засебна приказна. Таму.. Таму кај што ноќите стануваа се постудени и постудени. Таму кај што дрвјата се највисоки, а лисјата беа најжолти. Таму бев пак. И никој не знае. Таму чекориш со чекори на крадец. Времето брзо минува, а среќата се брои во мигови. Таму, на место на злосторот кога минував маска симнував. Само таму дланките се споени, како калап една со друга. Таму љубовта е насекаде. Ја вдишуваш од воздухот, ја гледаш на прозорите, ја наоѓаш помеѓу чаршавите. Таму.. Таму слушнав водата друга приказна раскажува. Жубори нова песна, поинаква, туѓа. Таму ветрот ми ги избришал чекорите. Т

3 1 - ви декември, сабота.  Погледнувам на  часовникот , нешто помалку од 11 часот. Во 11:30 имам закажано фризер и козметичар. Станувам набрзина, сецкам јаболко, банана, две парчиња мандарина, една лажица семки, некое индиско оревче, бадеми, малку јогурт и во блендер. Додека врти блендерот, ми се вртат мисли во главата. Дали ќе стасам да завршам денес сé? Ќе имам ли време за сите обврски? Фризер и козметичар, печено месо, елка од тесто и салата за вечер, пакување торби за утре..? УФ, никогаш немам време, постојано брзам некаде                                                                                               - Нели му е доста? - Аха да ,  - се сепнав. Го исклучив блендерот. Наполнив две чаши. -Повели душо. -Благодарам. Се вртам наоколу, што прво. Се истуширав со брзина на светлина та.  Се облеков, косата ја собрав лошо, и онака ќе одам на фризер. Се сетив на алиштата од машината. Ги редам алиштата на сушара. Едно парче облека, една голтка смуди. Правам тостови. Време е да и

Сакам да заборавам некои работи. Или кога подобро ќе размислам сакам да заборавам многу работи. Едно чудо. Како еден куп од стар мебел што стои во дворот и чека да биде фрлен на некој отпад засекогаш. Сакам сé да заборавам. Да добијам амнезија, да гледам, а да не видам. Да слушам, а да не чујам. Да сум тука, а да ме нема. Да бидам, а да не сум. Сакам да заборавам како се викам, па кога ќе ме прашаат да кажам Петра. Или Катја. Не, можеби Симона. Кое и да е, само не моето. Здраво, јас сум Симона! Да, сакам да  заборавам сé што било, и што требало да биде, а не е. За да не жалам оти не биднало. Да не ми е тешко на душава оти така било пишано. Сакам да заборавам сé. Да ме застанеш да ми се насмевнеш, да можам да те одминам. Оти нели не те познавам. Сум те заборавила. Да ме прашаат те боли ли уште? Да не знам што, та да ги гледам чудно, луѓево што зборат. Да ми речеш, се сеќавам ли. Та како да се сеќавам кога не знам што збориш човек. Сакам да заборавам, дека си беше еднаш, сакам да мислам

Не е важно колку лошо ви започнал денот. Не е важно ни ако целиот ден ви се чинел вечност. И цел ден ви било мачно. Не е важно колку негативни луѓе ви го попречиле патот. И колку лоши зборови зад вашето рамо слушнавте. Колку валкани раце поздравивте. Ништо не е важно, ако на крајот на денот, една чиста рака ви отвори врата. И со топол збор ве погали по вашето рамо. Па посакате мигот да трае вечност. Не е важно како ви започнал денот. Важно е како ќе ви заврши. Нели делото, крајот го краси?

Животот е помалку горчлив, ретко благ. Еден ден сонце, друг ден мраз. Понекогаш, ти се чини сите бродови потонале,  сите возови поминале, улиците тесни ќорсокак. Тогаш погледни покрај себе. Ако имаш некој до тебе, насмевни се, пружи ја раката и стегни цврсто. Замижи, вдиши длабоко и отвори ги очите. Тие очи пред тебе, се сé што ти треба. Ја слушаш сирената, тоа е нов брод што се закотвува. Тропкаат шините во далечината. Продолжи по истата улица. И стегни уште повеќе. Со секој чекор се топи мразот под тебе. Сонцето свети на хоризонтот. Подели ја последната коцка чоколадо. Загризи и не се врти назад. Животот е тоа.

Понекогаш посакувам да те запознаев сега. Сега, откако сум потешка за стотици ситни грешки кои ги префрлам од едното рамо на другото. Сега, кога созреав доволно за да не се сопнувам на секоја пречка на патот по кој одам. Да те запознаев сега, ќе ти кажев нешто друго за себе. Немаше да ти кажам дека сум плачка. Немаше ни да ти кажам дека сум романтична. Немаше ни да бидам. Ќе ти кажев нешто друго, што и да е, само сигурно не она што ти го кажав првиот пат. И немаше да пијам рум со портокал. Да те запознаев сега, немаше да ти кажам дека јас не знам да лажам. Да те запознаев сега, ќе те излажев дека не знам да лажам.  А понекогаш посакувам да те запознаев многу порано, таму далеку.. многу одамна. Кога не бев ни доволно паметна ни доволно возрасна, за да знам што е правилно, а што погрешно. Што е лошо, а што добро. Тогаш кога се' уште плачев за оценка во училиште, за лошо сошиениот матурски фустан, или за првиот паднат испит на факултет. Кога се' уште плачев за неважни работи. Т

Кога ќе ги слушнеш последните птици на прозорците, последните лисја под чекорите, надојдената вода на бреговите, последниот џагор по друмовите.. тогаш ќе ти кажам нешто.