Дневникот на една АЛИСА

Понекогаш посакувам да те запознаев сега. Сега, откако сум потешка за стотици ситни грешки кои ги префрлам од едното рамо на другото. Сега, кога созреав доволно за да не се сопнувам на секоја пречка на патот по кој одам. Да те запознаев сега, ќе ти кажев нешто друго за себе. Немаше да ти кажам дека сум плачка. Немаше ни да ти кажам дека сум романтична. Немаше ни да бидам. Ќе ти кажев нешто друго, што и да е, само сигурно не она што ти го кажав првиот пат. И немаше да пијам рум со портокал. Да те запознаев сега, немаше да ти кажам дека јас не знам да лажам. Да те запознаев сега, ќе те излажев дека не знам да лажам.  А понекогаш посакувам да те запознаев многу порано, таму далеку.. многу одамна. Кога не бев ни доволно паметна ни доволно возрасна, за да знам што е правилно, а што погрешно. Што е лошо, а што добро. Тогаш кога се' уште плачев за оценка во училиште, за лошо сошиениот матурски фустан, или за првиот паднат испит на факултет. Кога се' уште плачев за неважни работи. Т

Кога ќе ги слушнеш последните птици на прозорците, последните лисја под чекорите, надојдената вода на бреговите, последниот џагор по друмовите.. тогаш ќе ти кажам нешто.

Погледна низ прозорецот, ноќ. Погледна на часовникот, два часот по полноќ. Око не можеше да склопи. Прозорците беа оставени без завеси, од вчерашното чистење, па можеше да го види небото убаво. Ведро, но ѕвезди онде овде. Само  Месечината светеше, и неа како да не ја фаќаше сон. Хах- се насмевна, та не ќе се мажи таа, јас ќе се мажам- си помисли. Во собата тивко, во срцето громови. Се обидуваше да го смири дишењето, но попусто. Градите водеа танец, горе-долу, горе-долу.. Погледна низ прозорецот, ноќ. Погледна на часовникот, речиси 4 часот наутро. Ни овци не помагаа, ни од 100 наназад, ни трепкање со немирните очи, никакви животни, инсекти, техники, ништо. Попусто беше, секој труд беше залуден. Очите ѝ беа  ширум отворени.  Мрак во собата, а неа ѝ се  гледаше кристално јасно. Убавите смарагдни очи ѝ се  наполнија солзи кога го виде фустанот закачен на орманот. Трепна брзо и воздивна. Од горе до долу на орманот висеше преубава венчаница со боја на бисер. Мека и свиленкаста, с

Погледнувам на календарот, јуни, прва половина. Погледнувам низ прозорецот, ноември, есен.  Времево побудалело. Не знам кој е по луд, времето или луѓето. Тоа од нас, или ние од него. Дефинитивно нешто не е како што треба. И станува главна тема на муабет. Во автобус две женички, ја составуваат прогнозата за денот. Дома, на работа, дури и во такси стана приоритетна тема. Со колешката на работа читаме временска прогноза и меѓу себе коментираме. Наидовме на информација дека демек цело лето ќе е вакво, врнежливо, облачно, ќе нема лето де. И во последниве неколку дена од неколкумина ја слушнав истата информација. "-Еј слушна цело лето ќе е вакво, се испорасипа времево бре! -Ќе врне и цел јуни и јули, така кажаа. " И се сетив на нешто. Нешто што ме тера да ги затворам очите, да си речам-која идиотка сум јас. Ах, колку будалесто од моја страна, кога само ќе се сетам, ми доаѓа да се отвори земјата и да ме голтне.  Не знам дали се сеќавате, пред околу 10 а можеби и повеќе години, ис

Зборувај ми за љубов.  Кажи ми дека ме сакаш. Зборувај ми за среќа.  Кажи ми дека јас сум твојата. Зборувај ми тивко.  За да чујам само јас. Зборувај ми за радост.  Кажи ми да ти погледнам во очите. Зборувај ми за нас. Додека ме држиш за рака. Зборувај ми што и да е, само зборувај ми. Зборувај ми за тага.  Додека ја веднам главата. Зборувај ми за лага. Додека ја веднеш главата. Зборувај ми за болка.  Додека ги кријам солзите. Зборувај ми тивко.  За да чујам само јас. Зборувај ми за нас.  Додека ти ја пуштам раката. Зборувај ми што и да е, само зборувај ми. Зборувај ми сешто па макар не кажал ништо. Зборувај ми само колку да ја прекинеш тишината. Зборувај ми додека заспијам.  И кога ќе се разбудам. Зборувај ми што и да е, само зборувај ми. Зборувај ми тивко.  За да чујам само јас.

Додека утрово пиејќи го чајот седев и размислував за она што ми се случува и се обидував да најдам одговор на многу прашања, се сетив дека мајка ми, ми ги има кажано најголемите лаги во животот. Честопати по некоја ситна добронамерна лага, поретко по некоја заштитничка, но неколку пати во животот ми кажала лаги кои тешко ги поднесов откако ја дознав нивната вистина.   “ Мамо, што е тоа војна? Ништо сине, далеку е тоа од нас. ” Можеби ова беше најболната лага која некогаш ми ја кажала. Колку и да била добронамерна и заштитничка според неа, мене ми го скрши срцето. Бев многу малечка кога прв пат го слушнав зборот војна .  Не знаев што точно значи, ама бев сигурна дека е нешто многу лошо. Татко ми го попушташе тонот на телевизорот секогаш кога на вестите зборуваа за некоја војна и ни велеше да бидеме тивки, а мајка ни не испраќаше да си играме. Баба ми често знаеше да си зборува сама на себе  “ ах таа пуста војна ќе ја снема ли некогаш. ”  Имав слушнато дека роднини и загинале во во

Ако не ти кажев, ќе знаеше ли? Ако не те прашав, ќе ми кажеше ли? Ако молчев, ќе прозбореше ли барем ти? Ако знаев, ќе признаеше ли?  Ако зборував, ќе молчеше ли ти? Ако не брзав, ќе ме стасаше ли? Ако ти верував, ќе ми простеше ли? Ако не те сакав, зар ќе ме сакаше ти? Ако те изневерев јас, ќе ми простеше ти? Ако не ти простев, ќе постоеше ли?